Het laatste verslag: de roadtrip door Noorwegen!
Door: Nikki
Blijf op de hoogte en volg Nikki
05 Juli 2014 | Noorwegen, Oslo
Hallo allemaal!!
Hier komt dan mijn allerlaatste reisverslag van Noorwegen. Ik ben een beetje traag, ik weet het, ik ben namelijk al bijna 3 weken weer in Nederland. In mijn vorige reisverslag schreef ik dat we op een roadtrip door Noorwegen zouden gaan. Dat hebben we gedaan! En het was fantastisch!!!
Zaterdag 25 mei om 12.00 zijn we met de trein vanuit Oslo naar Bergen vertrokken. De treinreis op zich was al fantastisch! Door de hoge bergen, met groene landschappen, sneeuwlandschappen en geweldige rivieren en meren. Awesome!
’s Avonds rond een uurtje of 8 kwamen we aan in Bergen in ons hostel. Niet echt een bijzonder hostel, maar ach, het was maar voor 2 nachtjes. Zondag zijn we fanatiek gaan hiken in de bergen rondom Bergen (ja sorry ik heb de naam ook niet bedacht)…. We besloten om een korte hike van zo’n 4 km te doen. Uiteraard raakten we verdwaald, wat overigens een trend werd deze roadtrip, maar gelukkig kwamen we een lieve man tegen die ons de weg wees. Hij wees ons een spannend alternatief pad aan waarbij we moesten klimmen en klauteren, maar het was het waard! Het was een super mooi pad!
Maandagochtend gingen we de auto’s ophalen waarmee we verder gingen, dwars door Noorwegen. Na vergeten een vergeten rijbewijs (ik), geblokkeerde creditcard (iemand anders) en een hoop geruzie met de maatschappij konden we eindelijk de auto’s meenemen. We gingen op weg naar het Hardangerfjord, waar we twee dagen zouden blijven. Iets na het middaguur kwamen we aan bij ons huisje, vlak aan het water! Na een lange lunch besloten we te gaan hiken in de bergen. We wouden niet zo’n zware hike, maar helaas verdwaalden we – alweer – en hebben we behoorlijk wat kilometers en steile paden afgelegd. Het uitzicht was het gelukkig meer dan waard! We hadden een prachtig uitzicht over het Hardangerfjord!
Dinsdagochtend vertrokken we vroeg richting Hardangervidda – een heel groot nationaal park – om daar een WANDELING te maken op een pad dat langs 4 prachtige watervallen zou leiden. De reden dat ik wandeling dikgedrukt heb staan, is omdat wij niet verwacht hadden wat we tegenkwamen. Dit was geen ‘easy/medium’ wandeling. Dit was voor Nederlandse begrippen gewoon bergbeklimmen. Nadat we netjes informatie hadden gevraagd bij de tourist information hoe we precies moesten lopen, raakten we – natuurlijk – direct verdwaald. Nadat we een lieve, locale, mevrouw hadden gevraagd hoe we moesten lopen, kwamen we al snel op het goede pad. Het was echt adembenemend en deze dag hoort zeker bij mijn top 3 van mooiste dagen in Noorwegen! We liepen langs een kolkende rivier, met ijskoud, helderblauw water! In de verte hoorden we de watervallen al, maar het duurde nog een tijdje voordat we er ook aankwamen. We hebben geluncht tussen de bergen, langs die mooie rivier en het lekkere frisse water gedronken! Alles aan deze toch was prachtig, maar vooral de tweede waterval was echt adembenemend. Compleet rood, bezweet en afgemat kwamen we daar aan. We hadden een perfect uitzichtpunt en ploften neer op een grote kei. Minutenlang hebben we daar gezeten. Stil, je hoorde alleen af en toe een ‘oooh’ of ‘waaauw’. We hebben tientallen foto’s en filmpjes gemaakt en zijn toen nog verder geklommen naar de derde waterval. De vierde hebben we gelaten voor wat het was, we waren kapot, moe en moesten nog dik een uur naar ons huisje terugrijden.
Woensdagochtend zijn we heel vroeg vertrokken, omdat we die dag namelijk helemaal naar het geirangerfjord gingen. Dit is ‘slechts’ 4 à 500 kilometer verderop, maar daar doe je in Noorwegen – met een maximumsnelheid van 60 en veel haarspeldbochten – al gauw 8 uur over. Het maakte echter niet uit dat we er zo lang over deden, want ook deze weg was erg mooi. Urenlang door de bergen, met uitzicht over de fjorden, het helderblauwe water. Kortom: het kan slechter. Vooral het Geirangerfjord was adembenemend. Maar dan ook echt adembenemend! Donkerblauw water met prachtige groene hoge bergen eromheen. Zoals je het in de reistijdschriften ziet: zo was het ook! Nadat we doorreden naar ons huisje, wat ook aan het Geirangerfjord lag, hebben we gegeten en nog een klein wandelingetje gemaakt.
Donderdag 29 mei reden we naar Alesund, wat zogenaamd het mooiste plaatsje van Noorwegen zou zijn. Nouja, na al dat prachtige natuurgeweld wat we al hadden gezien viel dit nogal tegen. Maargoed, ook dit konden we van ons lijstje strepen. Vervolgens hebben we een weg afgelegd wat de mooiste weg van Noorwegen zou zijn: trollstigen. Het was inderdaad een bijzondere weg! Hoewel we - naar mijn mening - al mooiere dingen hadden gezien. ’s Avonds zijn we aangekomen op een camping waar we één nachtje overnachten. We moeten tenslotte ergens overnachten en de weg naar Trondheim was te lang voor één dag. In gammele krakende stapelbedden hebben we geslapen. Maar we hebben de nacht overleefd haha.
De volgende ochtend weer op weg naar Trondheim, waar we ook afscheid zouden nemen van onze auto’s. Trondheim is een leuk en schattig plaatsje, maar ook niet heel veel bijzonders. We hebben daar lekker rondgewandeld in de stad en lekker in het park in het zonnetje gelegen. Vervolgens hebben we nog even een culinair hoogstandje bij de Burger King gekocht en toen gingen we in de nachttrein naar Bodo. Dit was een hele ervaring….
De nachttrein vertrok om – geloof ik – half 11. Wij gingen dus netjes rond 10 uur richting het station om daar ook onze spullen te pakken die we voor de dag maar in een kluisje hadden gepropt. Helaas ging het weer eens mis. Eén kluisje opende niet, terwijl we wel de goede code hadden ingevoerd. De paniek sloeg bij sommigen al aardig toe. Gelukkig bedacht iemand van ons om met haar volle gewicht aan het kluisje te gaan hangen en ja hoor, het kluisje ging open. Snel de tassen gepakt, naar de trein gerend en we waren nét op tijd. We zaten nog niet eens.
De verdere verloop van de treinreis was ook erg bijzonder. In de eerste plaats zaten we op dit punt zo noordelijk dat het nauwelijks nog donker werd. Hooguit een uurtje. In de tweede plaats, deed de NSB (ja serieus, zo heetten de Noorse spoorwegen), een NS-tafereeltje. We werden ’s nachts om drie uur de trein in gebonjourd en moesten allemaal ‘even’ in bussen om naar het volgende station te rijden. Erg leuk detail was dat de trein natuurlijk niet bij een perron was gestopt, maar in de middle of nowhere, waardoor we ook nog anderhalve meter omlaag moesten springen. En dat met zo’n 25 kilo aan bagage bij je. Doodsangsten hebben we uitgestaan….. En verder: ik was voorbereid op een half uurtje in de bus. Niet twee uur. Vervolgens werden ik en een vriendin ook nog een kostmisselijk. Dus met ons hoofd tussen onze benen hangend hebben wij de rit in de bus overleefd. Zonder slaap uiteraard. Waardoor we ook nog in slaap vielen met onze kop tussen onze benen. Ik weet het, vraag me niet hoe. Toen we eindelijk weer bij de trein waren vielen we compleet uitgeput in slaap op allemaal twee aparte stoelen, heel asociaal natuurlijk (hahaha lekker voor de andere passagiers), maar we hebben nog wel een paar uurtjes kunnen slapen.
De volgende dag was niet echt een spectaculaire dag, we kwamen aan in Bodo. Wat ongeveer de grootte van Hengelo heeft schat ik, maar waar nog minder te doen is. Geen klap dus. En we moesten van ’s ochtends half 10 tot ’s middags half 5 wachten op de boot. Ge-wel-dig dus. Not. Maargoed, ook deze dag zijn we doorgekomen door gewoon overal te pitten waar mogelijk was. Eenmaal op de boot hebben we natuurlijk ook onze favoriete bezigheid bedreven: slapen.
’s Avonds rond een uurtje of 8 kwamen we aan op de Lofoten eilanden. Nu moesten we nog naar het – volgens een vriendin van mij nogal raar - autoverhuurbedrijfje om onze auto op te halen. Deze man had ons beloofd dat als we aankwamen wij konden kiezen tussen twee auto’s of een busje. Maar eenmaal aangekomen negeerde hij ons totaal en verhuurde alle auto’s aan andere mensen. Wij hadden dus geen keuze en moesten het busje wel nemen. Gelukkig hebben we er wel een goede deal uit kunnen slepen: we hebben slechts voor 4 dagen betaald terwijl we hem 6 dagen hebben gebruikt. In ons gammele busje moesten we nog twee uur rijden naar ons ‘huisje’. Bij aankomst bleek dit geen ‘huisje’ maar een fucking villa! Met uitzicht over het water! Een dakterras! Een bad! Een massagedouche! Oké ik zou nog wel even door kunnen gaan….
Ons eerste dagje op de Lofoten eilanden, zondag, hebben we lekker rustig aan gedaan. We hebben allemaal uitgeslapen, heerlijk ontbeten op onze veranda met uitzicht en daarna lekker in de zon gelegen en een kleine wandeling gemaakt. ’s Avonds hebben we pizza gemaakt en voor de tv een filmpje gekeken. In onze villa haha!
Op maandag gingen we er op uit. We hadden een ‘hike’/stevige wandeling uitgezocht die ons een geweldig uitzicht zou opleveren. Nadat we – dachten – dat we het pad gevonden hadden begonnen we te lopen. Uiteraard bleek dat we het verkeerde pad hadden en raakten we enigszins verdwaald. Maar uiteindelijk zijn we op het goede pad beland en konden we de weg omhoog beginnen. Helaas kwam een oud kwaaltje bij mij weer naar boven: slechte enkels. Ik verzwikte mijn enkel behoorlijk en heb dus niet de top van de berg gehaald. Erg balen, want het uitzicht bovenop de berg schijnt schitterend geweest te zijn. Overigens had ik niet heel veel te klagen, want het uitzicht vanaf de plek waar ik achterbleef was ook geweldig. Een uurtje laten hadden de anderen de top bereikt en sloten ze zich weer bij mij aan.
Bij terugkomst bij de auto stond ons nog een leuke verrassing te wachten: de accu was leeg. Blond als wij zijn, hadden we de lichten van ons krakkemikkige busje aan laten staan. Gelukkig stopte er al snel een behulpzame Noor die ons wel wou helpen. Hij kreeg de auto alleen niet aan de praat. Toen keken we even om ons heen en bleek dat we bij een boerderij stonden. We besloten om daar maar om hulp te gaan vragen. Het bleek dat daar twee mannen aan het werk waren met oude en gesloopte auto’s, die ze voor de lol weer repareerde. En ja hoor: met een geweldig Volkswagen busje en goede startkabels kregen ze ons busje weer aan de praat. Achja, geen echte roadtrip zonder pech onderweg he….
Eenmaal terug hebben we nog even een geweldige barbecue op ons dakterras met uitzicht op het water gehad. Super!!
Dinsdag was een bijzondere dag. We gingen met een deel van ons groepje op walvissafari. We moesten hiervoor drie uur rijden en op een heeeele schommelende boot, maar het was het waard! Aangekomen bij de walvissafari bleek al dat de hele groep (pakweg 50 mensen) uit Nederlanders bestond (jeeej. Not.). Maargoed, eenmaal op de boot begon het kijken naar de walvissen. Op de boot zit zo’n mannetje die onderwater naar de geluiden van walvissen en dolfijnen luistert, zodat ze enigszins op te sporen zijn. Al snel bleek dat wij in de buurt waren van een potvis, maar die konden we niet vinden. Hij bleef waarschijnlijk te lang onder water. Maar ineens gebeurde het: we zaten middenin twee (!) groepen dolfijnen. Twee verschillende soorten: grienden en witflankdolfijnen. Het was fantastisch! Ze sprongen, bleven bij de boot en wij konden ze super goed zien. We bleven maar ‘waaaaauw’ zeggen! Na een tijdje verlieten de dolfijnen ons, maar we stuitten even later op een potvis. Deze had de naam ‘Helge’ gekregen (wat in het Noors ‘weekend’ betekent). Waarom hij die naam had weten we niet precies, maar het had vast te maken met het feit dat het beest nogal lui en traag was en alleen maar stil lag. Het enige spectaculaire was als hij dook, dan vloog z’n staart omhoog en klapte neer op het water. Dat was dan toch wel erg bijzonder! Later kwamen we Helge nog een keertje tegen, maar toen was het tijd om iets te eten op de boot en om langzaam weer richting de kust te varen. Maar ineens riep één van de gidsen op de boot keihard: killer whales! Right in front of us!! Wij keken elkaar allemaal aan: huh orka’s? In deze tijd van het jaar? Maar het was echt zo, de orka’s zwommen zo’n 100 meter van onze boot af. Iedereen liet natuurlijk de koffie/thee en soep vallen en rende naar de voorkant van de boot. Langzaam kwamen we dichterbij en konden we ze beter zien. Het was zo verschrikkelijk mooi, bijzonder en zeldzaam. Orka’s zijn normaal in grote getalen in Noorwegen, maar dan wel in de winter, en niet in de zomer. Minutenlang hebben we ademloos toegekeken hoe die beestjes zwommen en doken. Het was echt een geweldige afsluiter van een geweldige dag!
Onze laatste dag, de woensdag, besloten we te spenderen op het strand. We hadden via internet een heel bijzonder strandje gevonden dat één van de mooiste van de Lofoten zou zijn. Nou zagen we op weg naar ‘ons’ strandje al heel wat bijzonders voorbij komen, dus we waren een beetje huiverig dat ons strandje niet zo mooi kon zijn. Om ons strand te bereiken moesten we eerst een stukje ‘wandelen’, er was geen andere manier om het strand te bereiken dan een bergje over. Dit was natuurlijk weer een echte berg beklimmen, maargoed, het was het gelukkig wel waard! Een prachtige baai, tussen hoge bergen, met helderblauw water en een wit strand. En: er was he-le-maal niemand. Ons eigen privéstrandje! Hier hebben we de dag doorgebracht. Uiteraard hebben we - gek dat we waren - ook nog een paar keer een zwempoging gedaan. Dit bestond uit er als een malle heel snel in rennen, kopje onder gaan en er nog sneller weer uit rennen. Maar we vonden het toch wel stoer dat we erin waren gegaan toen we op internet lazen dat het water slechts 6 graden was!
We hebben het dagje doorgebracht op het strand en zijn ’s avonds vroeg naar bed gegaan. De veerboot naar het vaste land ging om 7 uur en aangezien we nog 3 uur moesten rijden ging ons wekkertje om half 3. Ik heb me maar opgeofferd en die drie uur in m’n eentje gereden. Onderweg was het nog even spannend toen bleek dat een tunnel op weg naar de veerboot afgesloten was wegens ‘wegwerkzaamheden’. Frappant is dan wel dat dit de enige toegangsweg naar de andere kant van het eiland is… gelukkig hoefden we maar 20 minuten te wachten en konden we toen door de tunnel. Op tijd en wel op de boot! Toen zijn we allemaal in een coma gevallen totdat we drie uur later het vaste land bereikten.
Donderdag hebben we de hele dag geluierd en dutjes gedaan in Bodo. Ja. Alweer. ’s Avonds ging onze vlucht naar Oslo en was onze geweldige roadtrip alweer voorbij. Het was een geweldige reis! Ik heb zulke prachtige dingen gezien, echt onwaarschijnlijk mooi!
Zoals ik al zei ben ik ondertussen al bijna drie weken in Nederland en vertrek ik morgen alweer naar Italië voor – jawel- vakantie. Zoals jullie dus wel snappen is dit mijn laatste reisverslag. Ik vond het super om bij terugkomst in Nederland te horen dat zoveel mensen mij hebben gevolgd. Bedankt allemaal! En als ik jullie ondertussen nog niet in levende lijve heb gezien, komt dat vast binnenkort! En voor de laatste keer: Ha det bra!! Ciao.
Hier komt dan mijn allerlaatste reisverslag van Noorwegen. Ik ben een beetje traag, ik weet het, ik ben namelijk al bijna 3 weken weer in Nederland. In mijn vorige reisverslag schreef ik dat we op een roadtrip door Noorwegen zouden gaan. Dat hebben we gedaan! En het was fantastisch!!!
Zaterdag 25 mei om 12.00 zijn we met de trein vanuit Oslo naar Bergen vertrokken. De treinreis op zich was al fantastisch! Door de hoge bergen, met groene landschappen, sneeuwlandschappen en geweldige rivieren en meren. Awesome!
’s Avonds rond een uurtje of 8 kwamen we aan in Bergen in ons hostel. Niet echt een bijzonder hostel, maar ach, het was maar voor 2 nachtjes. Zondag zijn we fanatiek gaan hiken in de bergen rondom Bergen (ja sorry ik heb de naam ook niet bedacht)…. We besloten om een korte hike van zo’n 4 km te doen. Uiteraard raakten we verdwaald, wat overigens een trend werd deze roadtrip, maar gelukkig kwamen we een lieve man tegen die ons de weg wees. Hij wees ons een spannend alternatief pad aan waarbij we moesten klimmen en klauteren, maar het was het waard! Het was een super mooi pad!
Maandagochtend gingen we de auto’s ophalen waarmee we verder gingen, dwars door Noorwegen. Na vergeten een vergeten rijbewijs (ik), geblokkeerde creditcard (iemand anders) en een hoop geruzie met de maatschappij konden we eindelijk de auto’s meenemen. We gingen op weg naar het Hardangerfjord, waar we twee dagen zouden blijven. Iets na het middaguur kwamen we aan bij ons huisje, vlak aan het water! Na een lange lunch besloten we te gaan hiken in de bergen. We wouden niet zo’n zware hike, maar helaas verdwaalden we – alweer – en hebben we behoorlijk wat kilometers en steile paden afgelegd. Het uitzicht was het gelukkig meer dan waard! We hadden een prachtig uitzicht over het Hardangerfjord!
Dinsdagochtend vertrokken we vroeg richting Hardangervidda – een heel groot nationaal park – om daar een WANDELING te maken op een pad dat langs 4 prachtige watervallen zou leiden. De reden dat ik wandeling dikgedrukt heb staan, is omdat wij niet verwacht hadden wat we tegenkwamen. Dit was geen ‘easy/medium’ wandeling. Dit was voor Nederlandse begrippen gewoon bergbeklimmen. Nadat we netjes informatie hadden gevraagd bij de tourist information hoe we precies moesten lopen, raakten we – natuurlijk – direct verdwaald. Nadat we een lieve, locale, mevrouw hadden gevraagd hoe we moesten lopen, kwamen we al snel op het goede pad. Het was echt adembenemend en deze dag hoort zeker bij mijn top 3 van mooiste dagen in Noorwegen! We liepen langs een kolkende rivier, met ijskoud, helderblauw water! In de verte hoorden we de watervallen al, maar het duurde nog een tijdje voordat we er ook aankwamen. We hebben geluncht tussen de bergen, langs die mooie rivier en het lekkere frisse water gedronken! Alles aan deze toch was prachtig, maar vooral de tweede waterval was echt adembenemend. Compleet rood, bezweet en afgemat kwamen we daar aan. We hadden een perfect uitzichtpunt en ploften neer op een grote kei. Minutenlang hebben we daar gezeten. Stil, je hoorde alleen af en toe een ‘oooh’ of ‘waaauw’. We hebben tientallen foto’s en filmpjes gemaakt en zijn toen nog verder geklommen naar de derde waterval. De vierde hebben we gelaten voor wat het was, we waren kapot, moe en moesten nog dik een uur naar ons huisje terugrijden.
Woensdagochtend zijn we heel vroeg vertrokken, omdat we die dag namelijk helemaal naar het geirangerfjord gingen. Dit is ‘slechts’ 4 à 500 kilometer verderop, maar daar doe je in Noorwegen – met een maximumsnelheid van 60 en veel haarspeldbochten – al gauw 8 uur over. Het maakte echter niet uit dat we er zo lang over deden, want ook deze weg was erg mooi. Urenlang door de bergen, met uitzicht over de fjorden, het helderblauwe water. Kortom: het kan slechter. Vooral het Geirangerfjord was adembenemend. Maar dan ook echt adembenemend! Donkerblauw water met prachtige groene hoge bergen eromheen. Zoals je het in de reistijdschriften ziet: zo was het ook! Nadat we doorreden naar ons huisje, wat ook aan het Geirangerfjord lag, hebben we gegeten en nog een klein wandelingetje gemaakt.
Donderdag 29 mei reden we naar Alesund, wat zogenaamd het mooiste plaatsje van Noorwegen zou zijn. Nouja, na al dat prachtige natuurgeweld wat we al hadden gezien viel dit nogal tegen. Maargoed, ook dit konden we van ons lijstje strepen. Vervolgens hebben we een weg afgelegd wat de mooiste weg van Noorwegen zou zijn: trollstigen. Het was inderdaad een bijzondere weg! Hoewel we - naar mijn mening - al mooiere dingen hadden gezien. ’s Avonds zijn we aangekomen op een camping waar we één nachtje overnachten. We moeten tenslotte ergens overnachten en de weg naar Trondheim was te lang voor één dag. In gammele krakende stapelbedden hebben we geslapen. Maar we hebben de nacht overleefd haha.
De volgende ochtend weer op weg naar Trondheim, waar we ook afscheid zouden nemen van onze auto’s. Trondheim is een leuk en schattig plaatsje, maar ook niet heel veel bijzonders. We hebben daar lekker rondgewandeld in de stad en lekker in het park in het zonnetje gelegen. Vervolgens hebben we nog even een culinair hoogstandje bij de Burger King gekocht en toen gingen we in de nachttrein naar Bodo. Dit was een hele ervaring….
De nachttrein vertrok om – geloof ik – half 11. Wij gingen dus netjes rond 10 uur richting het station om daar ook onze spullen te pakken die we voor de dag maar in een kluisje hadden gepropt. Helaas ging het weer eens mis. Eén kluisje opende niet, terwijl we wel de goede code hadden ingevoerd. De paniek sloeg bij sommigen al aardig toe. Gelukkig bedacht iemand van ons om met haar volle gewicht aan het kluisje te gaan hangen en ja hoor, het kluisje ging open. Snel de tassen gepakt, naar de trein gerend en we waren nét op tijd. We zaten nog niet eens.
De verdere verloop van de treinreis was ook erg bijzonder. In de eerste plaats zaten we op dit punt zo noordelijk dat het nauwelijks nog donker werd. Hooguit een uurtje. In de tweede plaats, deed de NSB (ja serieus, zo heetten de Noorse spoorwegen), een NS-tafereeltje. We werden ’s nachts om drie uur de trein in gebonjourd en moesten allemaal ‘even’ in bussen om naar het volgende station te rijden. Erg leuk detail was dat de trein natuurlijk niet bij een perron was gestopt, maar in de middle of nowhere, waardoor we ook nog anderhalve meter omlaag moesten springen. En dat met zo’n 25 kilo aan bagage bij je. Doodsangsten hebben we uitgestaan….. En verder: ik was voorbereid op een half uurtje in de bus. Niet twee uur. Vervolgens werden ik en een vriendin ook nog een kostmisselijk. Dus met ons hoofd tussen onze benen hangend hebben wij de rit in de bus overleefd. Zonder slaap uiteraard. Waardoor we ook nog in slaap vielen met onze kop tussen onze benen. Ik weet het, vraag me niet hoe. Toen we eindelijk weer bij de trein waren vielen we compleet uitgeput in slaap op allemaal twee aparte stoelen, heel asociaal natuurlijk (hahaha lekker voor de andere passagiers), maar we hebben nog wel een paar uurtjes kunnen slapen.
De volgende dag was niet echt een spectaculaire dag, we kwamen aan in Bodo. Wat ongeveer de grootte van Hengelo heeft schat ik, maar waar nog minder te doen is. Geen klap dus. En we moesten van ’s ochtends half 10 tot ’s middags half 5 wachten op de boot. Ge-wel-dig dus. Not. Maargoed, ook deze dag zijn we doorgekomen door gewoon overal te pitten waar mogelijk was. Eenmaal op de boot hebben we natuurlijk ook onze favoriete bezigheid bedreven: slapen.
’s Avonds rond een uurtje of 8 kwamen we aan op de Lofoten eilanden. Nu moesten we nog naar het – volgens een vriendin van mij nogal raar - autoverhuurbedrijfje om onze auto op te halen. Deze man had ons beloofd dat als we aankwamen wij konden kiezen tussen twee auto’s of een busje. Maar eenmaal aangekomen negeerde hij ons totaal en verhuurde alle auto’s aan andere mensen. Wij hadden dus geen keuze en moesten het busje wel nemen. Gelukkig hebben we er wel een goede deal uit kunnen slepen: we hebben slechts voor 4 dagen betaald terwijl we hem 6 dagen hebben gebruikt. In ons gammele busje moesten we nog twee uur rijden naar ons ‘huisje’. Bij aankomst bleek dit geen ‘huisje’ maar een fucking villa! Met uitzicht over het water! Een dakterras! Een bad! Een massagedouche! Oké ik zou nog wel even door kunnen gaan….
Ons eerste dagje op de Lofoten eilanden, zondag, hebben we lekker rustig aan gedaan. We hebben allemaal uitgeslapen, heerlijk ontbeten op onze veranda met uitzicht en daarna lekker in de zon gelegen en een kleine wandeling gemaakt. ’s Avonds hebben we pizza gemaakt en voor de tv een filmpje gekeken. In onze villa haha!
Op maandag gingen we er op uit. We hadden een ‘hike’/stevige wandeling uitgezocht die ons een geweldig uitzicht zou opleveren. Nadat we – dachten – dat we het pad gevonden hadden begonnen we te lopen. Uiteraard bleek dat we het verkeerde pad hadden en raakten we enigszins verdwaald. Maar uiteindelijk zijn we op het goede pad beland en konden we de weg omhoog beginnen. Helaas kwam een oud kwaaltje bij mij weer naar boven: slechte enkels. Ik verzwikte mijn enkel behoorlijk en heb dus niet de top van de berg gehaald. Erg balen, want het uitzicht bovenop de berg schijnt schitterend geweest te zijn. Overigens had ik niet heel veel te klagen, want het uitzicht vanaf de plek waar ik achterbleef was ook geweldig. Een uurtje laten hadden de anderen de top bereikt en sloten ze zich weer bij mij aan.
Bij terugkomst bij de auto stond ons nog een leuke verrassing te wachten: de accu was leeg. Blond als wij zijn, hadden we de lichten van ons krakkemikkige busje aan laten staan. Gelukkig stopte er al snel een behulpzame Noor die ons wel wou helpen. Hij kreeg de auto alleen niet aan de praat. Toen keken we even om ons heen en bleek dat we bij een boerderij stonden. We besloten om daar maar om hulp te gaan vragen. Het bleek dat daar twee mannen aan het werk waren met oude en gesloopte auto’s, die ze voor de lol weer repareerde. En ja hoor: met een geweldig Volkswagen busje en goede startkabels kregen ze ons busje weer aan de praat. Achja, geen echte roadtrip zonder pech onderweg he….
Eenmaal terug hebben we nog even een geweldige barbecue op ons dakterras met uitzicht op het water gehad. Super!!
Dinsdag was een bijzondere dag. We gingen met een deel van ons groepje op walvissafari. We moesten hiervoor drie uur rijden en op een heeeele schommelende boot, maar het was het waard! Aangekomen bij de walvissafari bleek al dat de hele groep (pakweg 50 mensen) uit Nederlanders bestond (jeeej. Not.). Maargoed, eenmaal op de boot begon het kijken naar de walvissen. Op de boot zit zo’n mannetje die onderwater naar de geluiden van walvissen en dolfijnen luistert, zodat ze enigszins op te sporen zijn. Al snel bleek dat wij in de buurt waren van een potvis, maar die konden we niet vinden. Hij bleef waarschijnlijk te lang onder water. Maar ineens gebeurde het: we zaten middenin twee (!) groepen dolfijnen. Twee verschillende soorten: grienden en witflankdolfijnen. Het was fantastisch! Ze sprongen, bleven bij de boot en wij konden ze super goed zien. We bleven maar ‘waaaaauw’ zeggen! Na een tijdje verlieten de dolfijnen ons, maar we stuitten even later op een potvis. Deze had de naam ‘Helge’ gekregen (wat in het Noors ‘weekend’ betekent). Waarom hij die naam had weten we niet precies, maar het had vast te maken met het feit dat het beest nogal lui en traag was en alleen maar stil lag. Het enige spectaculaire was als hij dook, dan vloog z’n staart omhoog en klapte neer op het water. Dat was dan toch wel erg bijzonder! Later kwamen we Helge nog een keertje tegen, maar toen was het tijd om iets te eten op de boot en om langzaam weer richting de kust te varen. Maar ineens riep één van de gidsen op de boot keihard: killer whales! Right in front of us!! Wij keken elkaar allemaal aan: huh orka’s? In deze tijd van het jaar? Maar het was echt zo, de orka’s zwommen zo’n 100 meter van onze boot af. Iedereen liet natuurlijk de koffie/thee en soep vallen en rende naar de voorkant van de boot. Langzaam kwamen we dichterbij en konden we ze beter zien. Het was zo verschrikkelijk mooi, bijzonder en zeldzaam. Orka’s zijn normaal in grote getalen in Noorwegen, maar dan wel in de winter, en niet in de zomer. Minutenlang hebben we ademloos toegekeken hoe die beestjes zwommen en doken. Het was echt een geweldige afsluiter van een geweldige dag!
Onze laatste dag, de woensdag, besloten we te spenderen op het strand. We hadden via internet een heel bijzonder strandje gevonden dat één van de mooiste van de Lofoten zou zijn. Nou zagen we op weg naar ‘ons’ strandje al heel wat bijzonders voorbij komen, dus we waren een beetje huiverig dat ons strandje niet zo mooi kon zijn. Om ons strand te bereiken moesten we eerst een stukje ‘wandelen’, er was geen andere manier om het strand te bereiken dan een bergje over. Dit was natuurlijk weer een echte berg beklimmen, maargoed, het was het gelukkig wel waard! Een prachtige baai, tussen hoge bergen, met helderblauw water en een wit strand. En: er was he-le-maal niemand. Ons eigen privéstrandje! Hier hebben we de dag doorgebracht. Uiteraard hebben we - gek dat we waren - ook nog een paar keer een zwempoging gedaan. Dit bestond uit er als een malle heel snel in rennen, kopje onder gaan en er nog sneller weer uit rennen. Maar we vonden het toch wel stoer dat we erin waren gegaan toen we op internet lazen dat het water slechts 6 graden was!
We hebben het dagje doorgebracht op het strand en zijn ’s avonds vroeg naar bed gegaan. De veerboot naar het vaste land ging om 7 uur en aangezien we nog 3 uur moesten rijden ging ons wekkertje om half 3. Ik heb me maar opgeofferd en die drie uur in m’n eentje gereden. Onderweg was het nog even spannend toen bleek dat een tunnel op weg naar de veerboot afgesloten was wegens ‘wegwerkzaamheden’. Frappant is dan wel dat dit de enige toegangsweg naar de andere kant van het eiland is… gelukkig hoefden we maar 20 minuten te wachten en konden we toen door de tunnel. Op tijd en wel op de boot! Toen zijn we allemaal in een coma gevallen totdat we drie uur later het vaste land bereikten.
Donderdag hebben we de hele dag geluierd en dutjes gedaan in Bodo. Ja. Alweer. ’s Avonds ging onze vlucht naar Oslo en was onze geweldige roadtrip alweer voorbij. Het was een geweldige reis! Ik heb zulke prachtige dingen gezien, echt onwaarschijnlijk mooi!
Zoals ik al zei ben ik ondertussen al bijna drie weken in Nederland en vertrek ik morgen alweer naar Italië voor – jawel- vakantie. Zoals jullie dus wel snappen is dit mijn laatste reisverslag. Ik vond het super om bij terugkomst in Nederland te horen dat zoveel mensen mij hebben gevolgd. Bedankt allemaal! En als ik jullie ondertussen nog niet in levende lijve heb gezien, komt dat vast binnenkort! En voor de laatste keer: Ha det bra!! Ciao.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
